Moeten we de Paulusfeesten nog voorstellen? Al 45 jaar lang is het festival het ultieme volksfeest voor elke Oostendenaar. Van 10 t.e.m. 16 augustus 2017 kan je rondom het Sint-Petrus en Paulusplein naar meer dan 100 gratis acts en optredens gaan.
Van 27 juli t.e.m. 5 augustus 2017 vindt de 21ste editie plaats van het tiendaagse kunstenfestival Theater Aan Zee (TAZ). Grijp nog snel je tickets en doe er je voordeel met UiTPAS!
De hele zomer lang staan zaterdagavonden volledig in het teken van de Museumnocturnes. Alle deelnemende musea in Oostende stellen op zaterdagavond van 18.00 tot 22.00 uur hun deuren gratis open voor het publiek. Lees meer
Het filmfestival Oostende is al aan zijn elfde editie toe en vindt plaats van 8 tot 16 september 2017. Acteur Wim Opbrouck is de master van deze editie. Ook dit jaar trekt het Filmfestival Oostende naar de wijken met ‘Filmcafe on Tour’. Lees meer
Van 27 juni tot en met 26 juli kan je in de Nieuwe Gaanderijen de tentoonstelling PHOTO ANTONY van Maurice Antony bezoeken. De exclusieve expo brengt een overzicht van de mooiste strandfoto’s die fotograaf Antony doorheen zijn carrière heeft gemaakt. Lees meer
De tweede editie van het literaire project Drijfhout was opnieuw een succes. We kunnen terugblikken op inzendingen van 54 auteurs die hun verhaal koppelden aan een werk van de kunstenaar Léon Spilliaert. UiT in Oostende sprak met 3 auteurs! Lees meer
Het seizoen loopt op zijn laatste benen. Lange benen, korte benen, zeebenen, kromme benen, witte benen … het maakt niet uit. Zolang ze het volgende seizoen maar richting De Grote Post uitwandelen. Want wij zien jullie graag komen. Voor we zelf even de benen nemen, vieren we nog twee keer feest. Een dansfeest én een muziekfeest. Gooi ze maar los, die benen.
Monkey Mind Feest – zat 01.07 – 22:15 (gratis)
(c) Sofie De Backere
Danseres/choreografe Lisi Estaras creëerde de afgelopen jaren haar eigen danstaal gebaseerd op de Monkey Mind-methodiek. Lees er alles over in het interview dat gisteren in De Morgen verscheen. Collega en dramaturge Sara Vanderieck was er vanaf het begin nauw bij betrokken. Eerst was er de succesvolle voorstelling Monkey Mind met zowel professionele dansers als dansers met een beperking. Dit seizoen paste Estaras Monkey Mind toe op 50plussers. Voor het festival Dansand brengt ze alle doelgroepen samen voor een groot dansfeest op de zeedijk. Op scène staan professionele dansers met en zonder beperking, 50+ dansers, liefhebbers én het publiek. Doe je beste teenslippers aan en begeef je in de kolkende dansmassa (voorzie aangepaste kledij naargelang de weersomstandigheden). Bekijk hier de teaser om in de mood te komen. Meer info.
Slotconcert JAZEE-festival – zon 09.07 – 18:00
Tussen 7 en 9 juli is Oostende een bezette stad. Muzikanten tussen 8 en 18 jaar palmen dan tussen 14 u. en 17 u. de straten en pleinen in met akoestische concerten. 300 jonge muzikanten in de binnenstad, dat spreekt tot de verbeelding. Zorg zeker dat je op zaterdag 8 juli rond 18 u. op het Wapenplein bent. Meer zeggen we niet, behalve dat 300 muzikanten + verrassing + vonken … Hier vind je het volledige programma.
Alsof dat nog niet genoeg is, komen ze op zondag 9 juli samen in De Grote Post voor een feestelijk slotconcert. JAZEE is een nieuw festival, ondersteund door De Grote Post en gegroeid uit De Strijkersdagen aan Zee. Meer info en reserveren.
De tickets voor het slotconcert vliegen de deur uit. Als het concert uitverkocht is, wordt de kans geboden om de generale repetitie bij te wonen. Hou de website in de gaten voor meer informatie.
Vooruitblik: De top vijf van Serge Feys
In elke zomernieuwsbrief werpen we met enkele tips een blik op het nieuwe seizoen. Deze keer verklapt muziekprogrammator Serge Feys zijn vijf favoriete concerten:
Op 17 & 18 juni en 24 & 25 kon je het stadsparcours ROESTVRIJ bezoeken. Het parcours bracht verschillende generaties en kunstenaars samen. De afgelopen maanden dachten ze na over hoe je met simpele en vooral creatieve ingrepen, oplossingen kunt bieden voor dagelijkse ongemakken bij ouderen. ROESTVRIJ leverde heel wat intieme en ontroerende momenten op, zowel voor de makers en het publiek als voor de bewoners van het woonzorgcentrum. Enkele sfeerbeelden:
Kom op woensdag 9 augustus vanaf 20u00 naar het Leopoldpark voor “une soirée française”! We zorgen we voor een gezellige, Franse sfeer met hapjes en drankjes en iedereen is welkom om gratis te komen genieten van “le Petit Baigneur” met Louis de Funès, in aanwezigheid van Wim Opbrouck!
Deze speciale openlucht-vertoning zal het perfecte voorproevertje zijn voor Filmfestival Oostende.
The project is about simplifying the meaning of the conflict in Syria and drawing small icons to refer to some issues in the daily life of Syrian families and Syrian people.
The purpose of choosing those simple elements (electricity source, light, food, movement, transportation and so on) was to draw attention to the fact that war has changed everything in our routines and daily lives and has made it harder in all those aspects
Work as part of Urbegony – Architects Without Borders.Syria group
Click on image to view full project
Families are smaller, some of their members don’t live anymore. There is no family that doesn’t feel the bitterness of losing one of their members because a bomb of a shutting or mabye drawning in the sea trying to escape the war
Ayaan Hirsi Ali (uitspraak (info / uitleg)), geboren als Ayaan Hirsi Magan Isse Guleid Ali Wai’ays Muhammad Ali Umar Osman Mahamud (Mogadishu (Somalië), 13 november 1969) is een Nederlands-Amerikaanse feministe, publiciste, auteur en voormalige politica van Somalische afkomst. Ze is atheïst en is bekend om haar kritiek op de islam. Hirsi Ali was tussen 2003 en 2006 lid van de Tweede Kamer voor de VVD. Zij emigreerde naar de Verenigde Staten, waar zij een fellow was van het American Enterprise Institute.[1] Zij richtte in 2007 de AHA Foundation op, een internationale organisatie voor vrouwenrechten.[2] Sinds 2013 heeft zij de Amerikaanse nationaliteit en is zij zowel een fellow van de Kennedy Government School aan de Universiteit van Harvard als een lid van The Future of Diplomacy Project van het Belfer Center for Science and International Affairs.[3]
Het projekt is uitgelegd hier
To mark the International Women’s Day, gbtimes met with Luce Irigaray, a prominent French feminist philosopher, to find out her views on gender differences, and to discuss the situation of women in France and elsewhere today.
Uit Wikipedia : Luce Irigaray (Blaton, 1930) is een Belgische filosofe, psychoanalytica, taalkundige en feministe.
(1974) Speculum de l’autre femme. Paris: Minuit (diss.).
(1977) Ce sexe qui n’en est pas un. Paris: Minuit.
(1985,a) “L’ordre sexuel du Discours”, in Irigaray (1987b:81-123, herdr. in Irigaray 1990a:403-461.
(1985,b) Parler n’est jamais neutre. Paris: Minuit.
(1987,a) Sexes et parentés. Paris: Minuit.
(1987,b) (red.) Le sexe linguistique. Speciaal nummer van Langages, 85.
(1990,a) (red.) Sexes et genres à travers les langues. Eléments de communication sexuée. Paris: Grasset.
(1990,b) “Représentation et auto-affection du feminin”, in Irigaray 1990a:9-29.
(1992,a) J’aime à toi. Esquisse d’une félicité dans l’histoire. Paris: Grasset.
(1992,b) La democrazia comincia a due. Torino: Boringhieri.
Bronnen
L.D.Derksen (1993). Luce Irigaray. Het denken van differentie, in: Theo de Boer e.a. Moderne Franse filosofen – Foucault, Ricoeur,Irigaray, Baudrillard, Levinas, Derrida, Lyotard en Kristeva (pp.46-63), (Kok Agora:Kampen). ISBN 90 391 0545 6
Ende, Tonja van den (1999). In levende lijve. Identiteit, lichamelijkheid en verschil in het werk van Luce Irigaray. (Linde:Damon) (diss.).
Ende, Tonja van den (2001). Discussie: In levende lijven. Het risico van verschil, in Tijdschrift voor Humanistiek jg. 2 no. 6 (okt.).
Halsema, Annemie (2004). Democratie begint met twee. Lucy Irigaray over een gelukkige toekomst, in Loes Derksen en Mariëtte Willemsen, Wat maakt gelukkig? Hedendaagse filosofische visies, (Amsterdam:Atlas) (herdr. Pandora).
Simone de Beauvoir werd geboren als oudste dochter van een deftig, maar niet al te bemiddeld gezin. Al vanaf haar tweede krijgt ze godsdienstonderwijs van haar moeder en op latere leeftijd volgt ze onderwijs aan een kloosterschool. Maar Beauvoir maakte haar eigen keuzes en geloofde niet in God. Zij koos voor haar waarheid, voor haar zijn de zonden van de mens niet te beboeten; je bent verantwoordelijk voor je eigen daden.
Omdat haar ouders niet genoeg geld hadden om een bruidsschat voor hun dochters te bekostigen, moest Simone in haar eigen levensonderhoud kunnen voorzien. Beauvoir moest gaan studeren, wat ze heerlijk vond. Aan de Parijse universiteit de Sorbonne studeerde ze literatuurwetenschap, wiskunde en filosofie. Na haar studies werd ze toegelaten op de docentenopleiding, waarvoor ze ook de École normale supérieure bezocht. Daar leerde Beauvoir een intellectuele jongeman genaamd Jean-Paul Sartre kennen. Hij zou haar gezel voor het leven worden. Zijn koosnaampje voor haar werd Castor. Sartre verbond zich aan Beauvoir met een pact: ze zouden beiden tot elke prijs hun zelfstandigheid bewaren, wat vooral inhield dat seksuele omgang met anderen mogelijk moest zijn, waarna ze hierover aan elkaar verslag uitbrachten. Van een klassiek huwelijk, dat ze beiden als bourgeois aanzagen, kon geen sprake zijn. Simone nam een aanstelling in het middelbaar onderwijs in Marseille aan, ver van Sartre en Parijs. Dit pact met Sartre (die in 1980 stierf), gebaseerd op onderlinge afspraken en medeplichtigheid, heeft echter niet tot het laatst toe stand gehouden.[1] Een poging van een Amerikaanse uitgever-schrijver, Nelson Algren, om eerder al hun entente te verbreken, mislukte wel.[2] Zowel in het werk van Sartre als in dat van Beauvoir is de invloed van de ander merkbaar aanwezig.
In de oorlog kreeg de positief ingestelde Simone een harde les; Sartre was naar het front gestuurd en de scheiding viel haar zwaar. Voor haar literaire carrière betekende de oorlog juist een positieve wending. Hoewel ze al jaren bezig was met allerlei voorzichtige beginnetjes van boeken, schreef ze haar eerste volledige boek pas in 1938. Uitgenodigd zou echter pas in 1943 uitkomen. Zelf zegt ze: Literatuur wordt geboren als er in het leven iets misloopt.
Vanaf de oorlog begon ze zich ook meer te interesseren voor de politiek, die een belangrijke rol speelt in haar werk. Op latere leeftijd zou Beauvoir zelf ook een belangrijke rol gaan spelen, onder andere, in de vrouwenbeweging. In 1943 werd Beauvoir als lerares ontslagen en nam ze alle tijd om zich op het schrijven te concentreren. Haar debuut uit 1943 werd al in 1944 gevolgd door het boek, De anderen. Voor in dat boek staat: Maar de mens is gedoemd te leven; zijn eigen leven te leven. Dat houdt in dat hij niet anders kan dan indringen in het leven van een ander. Want het is onmogelijk te leven zonder vuile handen te maken.
Simone de Beauvoir werd na de oorlog gerekend tot het existentialisme, een stroming waarin Sartre en Albert Camus een prominente rol speelden. Deze gaat uit van ieders eigen verantwoordelijkheid ten opzichte van zichzelf en de hele wereld om hen heen, zonder die af te schuiven op externe omstandigheden of op religieuze of sociale conventies. In 1947 kwam het boek Niemand is onsterfelijk uit en groeide haar bekendheid vanwege haar actieve politieke bestaan.
In 1949 schreef ze het boek De tweede sekse, waarin ze pleit voor de economische onafhankelijkheid van de vrouw. Beauvoir beweerde dat de positie van de vrouw al sinds 1919 niet meer verbeterd was en wilde dit aan de kaak stellen. Ze was tegen de rol van de vrouw in het klassieke huwelijk omdat de vrouw dan volledig afhankelijk was van de man. Ze zei: Je moet leven in een morele, psychische, totale innerlijke afhankelijkheid van een man; dat zou geen enkel menselijk wezen mogen accepteren. Tevens is haar bekendste uitspraak in “le deuxieme sexe” te lezen: “Je bent niet als vrouw geboren, je wordt vrouw”. Hiermee doelt ze op het feit dat vrouwen zich niet onderscheiden door fysiologische of anatomische verschillen, maar de mannen maken vrouwen tot vrouwen. Volgens Beauvoir maken mannen geen volwaardige individuen van vrouwen. Mannen zouden subjecten zijn die voor zichzelf kunnen leven, vrouwen zouden objecten zijn, die dienstbaar moeten zijn richting mannen. Voor in haar boek stond een citaat van de cartesiaanse filosoof Poullain de la Barre (1647-1725): Al wat door mannen over vrouwen is geschreven moet als verdacht worden beschouwd omdat ze zowel rechter als partij in het geschil zijn. Onder andere door dit boek kan Simone de Beauvoir als inspirator van de tweede feministische golf beschouwd worden.
In 1954 kwam haar roman De Mandarijnen uit, waarvoor Beauvoir in datzelfde jaar de Prix Goncourt ontving. Het werd in 1958 gevolgd door haar memoires in Mémoires d’une jeune fille rangée waarin zij de in haar bourgeois-omgeving heersende vooroordelen en vernederende tradities beschrijft en hoe zij zich daaraan als vrouw ontworsteld heeft. Na de dood van haar moeder schreef Simone het boek, Une mort très douce, dat in 1964 uitkwam. Les belles images kwam in 1966 uit en La vieillesse in 1970.
Graf van Beauvoir en Sartre
Toen in 1980 haar levensgezel Jean-Paul Sartre overleed, was ze kapot. Ze schreef niettemin in 1981 een hoogst persoonlijk en zelfs intiem verslag van haar laatste tien jaren met Sartre: La Cérémonie des adieux: Jean-Paul Sartre. Simone de Beauvoir overleed zes jaar later op 78-jarige leeftijd in Parijs, lichamelijk en geestelijk uitgeput door haar intensieve levensstijl.
