Villa des Camélias is een eigenwijze kleine zaak in de Kemmelbergstraat. De commentaren op Tripadvisor liegen er niet om. “Geen chichi, maar gewoon een eerlijke en superverse keuken.” Dat is ook waar broer en zus Kesteloot mee uitpakken. Ze hebben geen website, geen uithangbord en ze maken vooral geen reclame. Ze doen het al vijf jaar met een schare trouwe bezoekers, die zelfs tot vier keer per week terugkomen voor een verse lunch. Er komen weinig toeristen en zo hebben de uitbaters het graag.

Geen kinderen

Op de trap naar de eerste verdieping staat op een bord geschreven dat kinderen niet welkom zijn. Niet dat ze kinderen niet graag zien, maar Roger en Nicole winden er geen doekjes om. “Je komt te vaak tegen dat ouders zich niets van de kinderen aantrekken en dat ze beginnen rond te lopen en dat is hier dan ook te gevaarlijk. Bovendien willen we dat onze bezoekers kunnen genieten van de rust tijdens hun eten. We krijgen daar soms wel commentaar op, maar trek ik me niets van aan. Mensen zijn niet verplicht om hier te komen eten. Eén iemand schreef daarover een slechte recensie, maar dat werd uiteindelijk mooie reclame voor mensen die net op zoek waren naar die rust”, zegt Roger.

Koken in de vitrine

In het pand was voordien een delicatessenzaak van Roger. “Mijn zus was gestopt met haar café en we deden hier samen de winkel, maar mijn zus wilde opnieuw iets doen in de horeca. Eerst was het idee om een bruin café te starten, maar het werd uiteindelijk een restaurant. Ik doe beneden de keuken en mijn zus staat op de eerste verdieping in voor de bediening. We hebben elk onze afdeling en bemoeien ons niet met wat de ander doet. We weten van elkaar dat we ons best doen om alles in orde te hebben”, vertelt Roger. Hij staat al jaren in de vitrine te koken. “Er stoppen geregeld mensen om te kijken, maar ik heb daar geen last van. Mensen appreciëren het, omdat ze weten dat alles proper en in orde is. Ik moet er niet aan denken om iets te doen dat niet mag, want de mensen hebben het anders toch gezien. Ook klanten kunnen mij ’s avonds in de weerspiegeling van het raam aan het werk zien.”

Het is die speciale keuken die de aandacht trok van de programmamakers van Dagelijkse Kost. “De zaak staat te koop en het programma nam via het verkoopkantoor contact op. Ik ben ingegaan op de vraag, omdat het misschien mogelijke kopers kan aantrekken. Het is een zeer toffe locatie om een kleine, bijzondere zaak te openen. We verkopen op lijfrente. Wij zouden dan wel verhuizen, omdat we ondervonden hebben hoe gemakkelijk het is als je boven je zaak kan wonen”, zegt Nicole. Broer en zus Kesteloot zullen de horeca alvast niet missen. “Ik kreeg vijf jaar geleden al te maken met kanker, maar het was te laat om de plannen rond te zaak stil te leggen. Nu heb ik ook nog eens een trombose gehad. Mijn lichaam heeft me al twee keer een waarschuwing gegeven, nu is het tijd voor rust.” We doen na de doortocht van Jeroen Meus weer open tot er een koper gevonden wordt.

source