Syrië Fragment uit de getuigenis van een Syrische arts afgelegd op 23 juni over de folteringen in het detentiecentrum “filiaal 251” of het zogenaamde filiaal al KHatib op het proces van Anwar Raslan in Koblenz Duitsland.

Rond juni 2012 kwamen verschillende gewapende leden van de al-Khatib tak naar het Rode Halve Maan Ziekenhuis. Zij spraken met het hoofd van de afdeling, en er werd overeengekomen dat het ziekenhuis een medisch team naar het detentiecentrum zou sturen wanneer dat nodig was om er “patiënten” te behandelen. Tegen half augustus kwamen de bezoeken één tot twee keer per week.

Bij ons eerste bezoek waren we volkomen verbijsterd, wat we die dag zagen ging alles te boven wat we als artsen hebben bestudeerd, het was ongelooflijk”. De medische delegatie begaf zich naar het filiaal van al-Khatib onder toezicht van de leden, die de artsen vertelden waar zij naar binnen moesten gaan en hoe zij moesten handelen. De officieren legden de artsen uit dat zij niet bang moesten zijn voor wat zij te zien zouden krijgen, dat het verboden is met de arrestanten te praten, behalve over hun ziekten en verwondingen, maar zonder naar de oorzaak te vragen. Als een arts bijvoorbeeld aan een gedetineerde vroeg waarom hij zijn hand niet kon bewegen en de gedetineerde antwoordde dat dit het gevolg was van foltering, werd hij onmiddellijk geslagen door een van de officieren.

De dokter kon de geluiden van marteling horen, maar hij zag geen martelingsproces. Hij beschreef wat hij persoonlijk heeft gezien en behandeld in de kelder van al-Khatib’s filiaal, en zei: “De verwondingen waren voornamelijk steenpuisten, abcessen en wonden aan de handen en voeten, alsmede kneuzingen op sommige delen van het lichaam. De ledematen van sommige mensen waren opgezwollen tot vijf keer de werkelijke grootte van de hand of voet, sommige voetwonden waren open en er werden ook breuken waargenomen. Aanvankelijk dachten wij, als artsen, dat wat deze gedetineerden was overkomen het gevolg was van eerdere gevechten of militaire confrontaties, maar sommige gedetineerden begonnen tegen ons te praten: “Wij worden hier gemarteld, help ons alstublieft! De gevallen die we daar zagen, zagen we nooit in het ziekenhuis. Ik zag chronische ziekten zoals diabetes en hypertensie bij zeer jonge gedetineerden, deze ziekten houden verband met de omstandigheden waarin zij werden geplaatst: zeer groot aantal gedetineerden in een kleine cel, geen zonlicht en geen gezonde lucht, langdurige opsluiting, en martelingen, die ik zelf heb gezien.

Ik heb eens de arm van een gedetineerde onderzocht die gezwollen was, we hebben hem behandeld met een incisie in de hand om de pus te verwijderen, we hebben ongeveer 10 liter verwijderd. Wij zagen gedetineerden waarvan de lichamen leken op de foto’s van de deserteur Caesar! “De dokters, waren niet vrij om te beslissen wie naar het hospitaal moest overgebracht worden, het waren de officieren die dat beslisten. Wij mochten zelfs niet bepalen hoeveel medicijnen aan de gevangenen gegeven moesten worden. Het sterftecijfer van de zieken was ongeveer 50%!

Wat de lichamen betreft, bestond de rol van de arts erin deze te onderzoeken en de dood vast te stellen zonder de oorzaak te bepalen, zoals een forensisch arts doet, zodat niet werd verklaard dat de voornaamste doodsoorzaak foltering was. De getuige verklaart dat hij tijdens de eerste maand van zijn werk in het filiaal van al-Khatib een tiental lijken heeft gezien. Het eerste sterfgeval waarvan hij getuige was, was in de gevangenis ten gevolge van nierfalen, waarna er vele sterfgevallen volgden ten gevolge van chronische ziekten, bloedvergiftiging of ondervoeding. Wat de lijken betreft, weet de getuige niet wat de tak ermee gedaan heeft, hij weet wel dat zij nooit in het lijkenhuis van het ziekenhuis zijn gelegd, maar door de leden van de tak al-Khatib naar een hem onbekende bestemming zijn gebracht. Over het aantal mensen dat tussen juli en september 2012 is behandeld, antwoordt de getuige dat hij ongeveer 200 gedetineerden heeft behandeld, van wie er 100 zijn overleden.

Op de vraag “Hebt u de mogelijkheid om uw werk te verlaten?” antwoordt de getuige: “Toen ik bij de Rode Halve Maan begon te werken, was alles in orde, totdat we naar het filiaal van Al-Khatib werden geroepen. Wat er in deze tak gebeurt, is niet normaal voor mensen of zieken. Dit is de situatie in Syrië sinds vijftig jaar, niemand kan spreken, we zijn allemaal bang. We probeerden de patiënten zoveel mogelijk te helpen, maar we durfden zelfs niet met onze familie te praten. Op een keer vroeg de arts van de Rode Halve Maan ons: “Wat kunnen we veranderen? Niets, je hebt het met je eigen ogen gezien, wat niet veranderd is, zal nu ook niet veranderen! Onze verantwoordelijkheid was om de zieken te helpen en dat deden we. Een van mijn professoren aan de medische faculteit van de universiteit van Aleppo werd gearresteerd door een van de veiligheidstroepen die losgeld eiste voor zijn vrijlating, en omdat de familie niet betaalde, werd hij vermoord, zijn hoofd werd van zijn lichaam gescheiden en op straat gegooid…

Firas Kontar op Facebook