Simone de Beauvoir
Simone de Beauvoir, 1968
Algemene informatie
Geboren	9 januari 1908, Parijs
Overleden	14 april 1986, Parijs

Simone de Beauvoir werd geboren als oudste dochter van een deftig, maar niet al te bemiddeld gezin. Al vanaf haar tweede krijgt ze godsdienstonderwijs van haar moeder en op latere leeftijd volgt ze onderwijs aan een kloosterschool. Maar Beauvoir maakte haar eigen keuzes en geloofde niet in God. Zij koos voor haar waarheid, voor haar zijn de zonden van de mens niet te beboeten; je bent verantwoordelijk voor je eigen daden.

Omdat haar ouders niet genoeg geld hadden om een bruidsschat voor hun dochters te bekostigen, moest Simone in haar eigen levensonderhoud kunnen voorzien. Beauvoir moest gaan studeren, wat ze heerlijk vond. Aan de Parijse universiteit de Sorbonne studeerde ze literatuurwetenschap, wiskunde en filosofie. Na haar studies werd ze toegelaten op de docentenopleiding, waarvoor ze ook de École normale supérieure bezocht. Daar leerde Beauvoir een intellectuele jongeman genaamd Jean-Paul Sartre kennen. Hij zou haar gezel voor het leven worden. Zijn koosnaampje voor haar werd Castor. Sartre verbond zich aan Beauvoir met een pact: ze zouden beiden tot elke prijs hun zelfstandigheid bewaren, wat vooral inhield dat seksuele omgang met anderen mogelijk moest zijn, waarna ze hierover aan elkaar verslag uitbrachten. Van een klassiek huwelijk, dat ze beiden als bourgeois aanzagen, kon geen sprake zijn. Simone nam een aanstelling in het middelbaar onderwijs in Marseille aan, ver van Sartre en Parijs. Dit pact met Sartre (die in 1980 stierf), gebaseerd op onderlinge afspraken en medeplichtigheid, heeft echter niet tot het laatst toe stand gehouden.^[1] Een poging van een Amerikaanse uitgever-schrijver, Nelson Algren, om eerder al hun entente te verbreken, mislukte wel.^[2] Zowel in het werk van Sartre als in dat van Beauvoir is de invloed van de ander merkbaar aanwezig.

In de oorlog kreeg de positief ingestelde Simone een harde les; Sartre was naar het front gestuurd en de scheiding viel haar zwaar. Voor haar literaire carrière betekende de oorlog juist een positieve wending. Hoewel ze al jaren bezig was met allerlei voorzichtige beginnetjes van boeken, schreef ze haar eerste volledige boek pas in 1938. Uitgenodigd zou echter pas in 1943 uitkomen. Zelf zegt ze: Literatuur wordt geboren als er in het leven iets misloopt.

Vanaf de oorlog begon ze zich ook meer te interesseren voor de politiek, die een belangrijke rol speelt in haar werk. Op latere leeftijd zou Beauvoir zelf ook een belangrijke rol gaan spelen, onder andere, in de vrouwenbeweging. In 1943 werd Beauvoir als lerares ontslagen en nam ze alle tijd om zich op het schrijven te concentreren. Haar debuut uit 1943 werd al in 1944 gevolgd door het boek, De anderen. Voor in dat boek staat: Maar de mens is gedoemd te leven; zijn eigen leven te leven. Dat houdt in dat hij niet anders kan dan indringen in het leven van een ander. Want het is onmogelijk te leven zonder vuile handen te maken.

Simone de Beauvoir werd na de oorlog gerekend tot het existentialisme, een stroming waarin Sartre en Albert Camus een prominente rol speelden. Deze gaat uit van ieders eigen verantwoordelijkheid ten opzichte van zichzelf en de hele wereld om hen heen, zonder die af te schuiven op externe omstandigheden of op religieuze of sociale conventies. In 1947 kwam het boek Niemand is onsterfelijk uit en groeide haar bekendheid vanwege haar actieve politieke bestaan.

In 1949 schreef ze het boek De tweede sekse, waarin ze pleit voor de economische onafhankelijkheid van de vrouw. Beauvoir beweerde dat de positie van de vrouw al sinds 1919 niet meer verbeterd was en wilde dit aan de kaak stellen. Ze was tegen de rol van de vrouw in het klassieke huwelijk omdat de vrouw dan volledig afhankelijk was van de man. Ze zei: Je moet leven in een morele, psychische, totale innerlijke afhankelijkheid van een man; dat zou geen enkel menselijk wezen mogen accepteren. Tevens is haar bekendste uitspraak in “le deuxieme sexe” te lezen: “Je bent niet als vrouw geboren, je wordt vrouw”. Hiermee doelt ze op het feit dat vrouwen zich niet onderscheiden door fysiologische of anatomische verschillen, maar de mannen maken vrouwen tot vrouwen. Volgens Beauvoir maken mannen geen volwaardige individuen van vrouwen. Mannen zouden subjecten zijn die voor zichzelf kunnen leven, vrouwen zouden objecten zijn, die dienstbaar moeten zijn richting mannen. Voor in haar boek stond een citaat van de cartesiaanse filosoof Poullain de la Barre (1647-1725): Al wat door mannen over vrouwen is geschreven moet als verdacht worden beschouwd omdat ze zowel rechter als partij in het geschil zijn. Onder andere door dit boek kan Simone de Beauvoir als inspirator van de tweede feministische golf beschouwd worden.

In 1954 kwam haar roman De Mandarijnen uit, waarvoor Beauvoir in datzelfde jaar de Prix Goncourt ontving. Het werd in 1958 gevolgd door haar memoires in Mémoires d’une jeune fille rangée waarin zij de in haar bourgeois-omgeving heersende vooroordelen en vernederende tradities beschrijft en hoe zij zich daaraan als vrouw ontworsteld heeft. Na de dood van haar moeder schreef Simone het boek, Une mort très douce, dat in 1964 uitkwam. Les belles images kwam in 1966 uit en La vieillesse in 1970.

Toen in 1980 haar levensgezel Jean-Paul Sartre overleed, was ze kapot. Ze schreef niettemin in 1981 een hoogst persoonlijk en zelfs intiem verslag van haar laatste tien jaren met Sartre: La Cérémonie des adieux: Jean-Paul Sartre. Simone de Beauvoir overleed zes jaar later op 78-jarige leeftijd in Parijs, lichamelijk en geestelijk uitgeput door haar intensieve levensstijl.

In het Frans :